امروز بار دیگر، حنجره که محل ظهور کلام هست، در پس خود انبوهی از حرفها را سد می‌سازد و دست که باید قلم در دست گیرد تا اندیشه را به تحریر در آورد، از گرفتن باز ماند
چقدر سخت است برایم ، سخن از امام حسین (ع) گفتن!
او که، مرگ را جز سعادت نمیدید و زندگى با ستمکاران را جز محنت نمى‌دانست.
او که، همه هستی اش را با خود به قربانگاه آورد!
او که، فریاد بر آورد « آیا کسی هست که مرا یاری کند ؟ » « هل من ناصر ینصرنی؟ »
ای کاش تنها به گریه و اشک و ضجه زدن بر او و بر مصیبت اکتفا نمیکردیم!
ای کاش شیعه او بودیم!
ای کاش میفهمیدیم که امام حسین (ع) درس بزرگتر از شهادت به ما آموخت!
اللهم اجعل محیاى محیا محمد و آل محمد و مماتى ممات محمد و آل محمد
آجرک الله یا بقیه الله فی مصیبت جدک الحسین (ع)
کلمات کلیدی:
