یه خونه ویلایی با یه باغچه پرگل کنار حیاط که در خونه همیشه به روی مهمون باز باشه و خونه ی پر رفت و امدی باشه و سفره تو حیاط پهن کنیم و همه دور هم باشیم ... از اهداف بلندمدت من و همسری هست  بدست اوردنش خیلی دور از ذهن نیست ولی خوب زمان میبره...

همسرم از آرزوهای دیرینه ش داشتن باغ و پرداختن بهش هست بدور از دغدغه های شهر... و گرچه خیلی هم غرق در این آرزو نمیبینمش ولی گاهی بطور جدی از زندگی در شمال صحبت میکنه و بعد از بازنشستگی برنامه ها داره انگار...

و من با اینکه شمالی هستم و عاشق شمال ، ولی به همسایه بودن با امام رضا اصلا عادت کردم! و چند سالی که نیشابور زندگی میکردم کاملا این خلا رو احساس میکردم ... 

و معلوم نیست کدوم مون حرف مون رو عملی کنیم ( که البته همسرم اهل به زور اینور اونور بردن نیست...) 

فعلا خودم رو راضی کردم به هدف خونه ویلایی در مشهد ، و همسر هم که دوست نداره خیلی غرق بشم با جمله خدا بزرگه ... تا همینجا هم هزاربار شکر ، و یک بی اعتنایی ریز ، رشته افکارم رو پاره میکنه

اما ... اما... 

خونه ی نزدیک حرم که دوران مجردی تجربه داشتن همچین خونه ای داشتم شاید هیچ وقت تکرار نشه که همسرم محیط اون دور اطراف رو مناسب بچه نمیبینه...

چه صفایی داشت نزدیک حرم بودن... واقعا یادش بخیر... الان هر مناسبت مذهبی که پیش بیاد یا با شنیدن یه صوت زیبا از ادعیه، ناخوادگاه میرم به سالها پیش... زمانی که بیست، بیست پنج ساله بودم و بیشتر روزها رو حرم بودم... 

اونوقت هست که بهش میگم محمد ، پیر که شدیم و دوتایی باز تنها شدیم بریم نزدیک حرم خونه بگیریم و اخر عمر رو اونجا سپری کنیم... و محمد هم همیشه در مقابل تقاضاهای من میگه انشالله... 

این نوشته اینجا بمونه تا ببینم اخر کجا میریم ما

پ ن: اصلا این حرفا رو نمیشه تو اینستا نوشتااا مدلش فرق میکنه انگار ... یا بخاطر حضور همه ی قوم و قبیله ست که دوست نداری فکرتو بدونن!